Een maand nadat het kabinet heeft laten weten dat het niet zal zorgen voor vervangend werk voor banenverlies door de sluiting van Borssele, omdat Zeeland sterk genoeg is dat zelf op te vangen, vernietigt de Raad van State de wijziging van de vergunning (sluiting op 31-12-2003) van de kerncentrale op procedurele gronden. De Afdeling bestuursrechtspraak stelt dat de intrekking van de vergunning per 31-12-03 door de regering onvoldoende gemotiveerd is. Er gloort hoop voor de voorstanders van kernenergie. De EPZ had zelf geen bezwaar aangetekend, men voelde zich gebonden aan het akkoord met het kabinet, maar inmiddels is er sprake van “voortschrijdend inzicht“ en men voelt er niets voor de centrale te sluiten. De nieuwe elektriciteitswet van 1998 geeft de stroombedrijven beduidend meer macht dan vroeger en heeft de politiek veel zeggenschap ontnomen. Er gelden nu de regels van de Europese markt.
Ministers reageren luchtig: het gaat om een formele afwijzing waar wel een mouw aan te passen zal zijn. Juristen van VROM zijn onmiddellijk aan het werk getogen om, overeenkomstig het kabinetsbeleid, de centrale alsnog buiten bedrijf te kunnen stellen, laten ze weten. De politiek laat in een reactie weten aan sluiting vast te houden, er is nog steeds een kamermeerderheid: PvdA, D66, GroenLinks, RPF en SP. De VVD komt met de verwachting dat de Nederlandse Staat misschien wel een schadeclaim (“die in de miljarden loopt”) te wachten staat als er nu nog tot sluiting per 31-12-03 wordt besloten. EPZ wil al met het Rijk overleggen wat er moet gebeuren met het afval als de centrale langer openblijft, omdat het opwerkingscontract eind 2003 afloopt. Stoppen met opwerken kan een optie zijn, maar wie betaald dan de opslagbunker?

Het kabinet houdt eensgezind vast aan de in 1994 met EPZ gemaakte afspraak dat Borssele uiterlijk op 31 december 2003 moet worden gesloten. EPZ zal er op worden gewezen dat het Rijk en de elektriciteitssector een afspraak hebben gemaakt: de kerncentrale mag moderniseren, gaat dicht op 31-12-2003 en het Rijk betaald f 70 miljoen. “Die afspraak staat nog steeds.” EPZ kan een uitnodiging verwachten voor een gesprek. EPZ laat eind mei weten “er niet over te peinzen“ om de centrale vervroegd dicht te doen. “Daar hebben we geen enkel belang bij,” waarop het kabinet laat weten desnoods met een wet de sluiting af te dwingen.

Door een vormfout vernietigt de Raad van State opnieuw de vergunning die minister Pronk (VROM) in december 1999 heeft afgegeven voor het transport van de splijtstof uit de in 1997 stilgelegde kerncentrale Dodewaard (naar de opwerkingsfabriek in Sellafield) en de HFR. Greenpeace die beroep had aangetekend tegen de vergunning, reageert verheugd; over de Dodewaard splijtstof zegt ze: “het lijkt erop dat de minst slechte oplossing –het afval opslaan in een bunker in Borssele- steeds dichterbij komt. Die bunker is in 2003 klaar.” Pronk reageert als de vermoorde onschuld. Hij luidt de noodklok en geeft binnen een week (op 12 juli) voor de HFR een nieuwe transportvergunning af voor het transport naar de Covra die direct van kracht gaat, omdat naar hij verwacht de reactor anders binnenkort moet sluiten wegens gebrek aan opslagruimte en de reactor volgens hem essentieel is voor de productie van medische isotopen. Milieuorganisaties reageren furieus en zeggen dat er alleen maar een commercieel belang is: bedrijven staan in de rij om die productie over te nemen. Medische isotopen die overigens ook op een alternatieve manier geproduceerd kunnen worden, zie factsheet laka.

De Nederlandse Staat start een rechtzaak tegen EPZ om sluiting van Borssele per 31-12-2003 af te dwingen. De eerste zitting wordt pas rond de zomer van 2001 verwacht, maar langzaam druppelt er meer informatie binnen over eisen. EZ denkt sterk te staan want er zijn duidelijke afspraken gemaakt over sluiting, wil dat EPZ voorbereidingen gaat treffen voor de sluiting en eist een dwangsom van f 2 miljoen voor elke dag dat de centrale langer doordraait. EPZ stelt dat de afspraak is gemaakt met de ondertussen opgeheven overkoepelende organisatie van elektriciteitsbedrijven, de SEP, en voelt zich daaraan niet gebonden. Door de liberalisering heeft de staat niets meer te zeggen over hoe de elektriciteit wordt opgewekt, is hun standpunt. Het schaakspel gaat verder via de media.