Na een tweetal nieuwe hoorzittingen (op 8 maart en 4 april jl.) in de zaak van de Nederlands staat tegen EPZ lijkt het duidelijk dat er wel degelijk een afspraak is over de sluiting van Borssele per 31-12-2003. Nadat in de eerste hoorzitting duidelijk is geworden dat er volgens de toenmalig minister van EZ (Wijers) een duidelijke afspraak ligt wordt dit bevestigd door de toenmalig directeur van de SEP dhr. Ketting. Volgens hem is er een afspraak gemaakt waar niet vanaf geweken kon worden. “Een man een man, een woord een woord.” Hij herinnert zich zelfs nog dat hij van de eigenaar van de centrale een kist goede wijn had gekregen vanwege het behaalde resultaat (sluiting per 01-01-2004 en 70 miljoen gulden compensatie).
Nadat de getuigen opgeroepen door de staat gehoord zijn, krijgt de EPZ ook nog de kans om getuigen te horen. Er zijn twee getuigen opgeroepen: de beide directeuren van de EPZ. Als eerste is Droog aan de beurt. Alhoewel hij niet betrokken was bij de gesprekken tussen de SEP en EZ in die tijd, meent hij toch dat er van een bindende afspraak geen sprake is. Volgens hem kan EPZ er altijd van af. Na zijn getuigenverhoor besluit EPZ dat de andere directeur (Van Meegen) niet meer gehoord hoeft te worden. Dit, terwijl hij juist wel bij de gesprekken met de SEP betrokken was. Aan het eind van de zitting vraagt de rechter aan EPZ om hem van documenten te voorzien waaruit duidelijk wordt hoeveel tijd EPZ nodig heeft om de centrale te sluiten. Dit om te voorkomen dat “er een uitspraak wordt gedaan die niet uitvoerbaar is.” De rechter vraagt hier uitdrukkelijk naar omdat de Nederlands staat in haar eis een dwangsom heeft opgenomen. De rechtbank hoopt voor de zomer uitspraak te doen.

De tekst die opgenomen is in het regeerakkoord van CDA, LPF en VVD onder de kop 'duurzame energiehuishouding' over de kerncentrale in Borssele luidt als volgt: “In de overgang naar een duurzame energiehuishouding en gegeven de Kyoto-verplichtingen is het niet zinvol de kerncentrale te Borssele voortijdig te sluiten. Het Kabinet dient met de producent/eigenaar in overleg te treden over het openhouden van de centrale in relatie tot de economische en veilige levensduur en hier afspraken over te maken.” Ook in antwoorden op kamervragen doet de nieuwe regering alsof er geen rechtzaak loopt (men is zelfs even van plan geweest de rechtzaak in te trekken) en is men van plan te overleggen met de eigenaren over “het openhouden van de centrale in relatie tot de economische en veilige levensduur”, daarmee de eigen positie nog zwakker makend.

Nadat de toen demissionaire regering Balkenende gezegd heeft geen reden te zien tegen de uitspraak over de sluiting van Borssele in hoger beroep te gaan diende GroenLinks op 25 november een motie in die daarom verzoekt. De motie wordt verworpen: alleen PvdA, GroenLinks, SP en D66 steunen de sterk door Van Geel (milieu) afgeraden motie. De staatssecretaris probeert daarop de partijen gerust te stellen met de toezegging dat het kabinet in elk geval geen initiatief zal nemen tot de bouw van nieuwe kerncentrales.

Schendt Nederland international afspraken als Borssele langer open blijft en nieuwe opwerkingscontracten afsluit en daarmee de lozingen van opwerkingsfabrieken in stand houdt? Volgens een onderzoek van Brus (hoofddocent Volkenrecht Universiteit Leiden) wel. Het onderzoek, in opdracht van Greenpeace, is een analyse van verschillende internationale verdragen, waaronder ook OSPAR. De staatssecretaris ziet dat geheel anders: Het OSPAR Besluit 2000/1 (“met als doel uitvoering te geven aan de niet-opwerkingoptie”) heeft geen gevolgen voor de keuzes van Nederland; het richt zich alleen op de ‘verdragpartijen’ met een opwerkingsfaciliteit (Engeland en Frankrijk). Maar aangezien die zich van stemming hebben onthouden, zijn ook zij daar niet aan gebonden. In de tekst worden landen weliswaar “aangemoedigd“ onderhandelingen te beginnen, maar, zegt Van Geel: “Deze aanmoediging is geen internationaal juridisch bindende verplichting en kan dus niet worden geschonden.” Anderen zien dat toch echt als een ‘inspanningsverplichting’ om de lozingen van opwerking tot 2020 tot vrijwel nul te reduceren.