Het lijkt een rampjaar te worden voor de centrale in Dodewaard. Hoewel het bij het beantwoorden van de Kamervragen al bekend was, werd er met geen woord over gerept, maar nu wordt duidelijk dat de centrale stilgelegd is en maanden stil zal liggen voor reparaties. Al in 1971 zijn stalen bouten bezweken, wellicht door ‘metaalmoeheid’, en in januari is er al een reparatie bij het reactorvat uitgevoerd waarbij 25 technici in drie kwartier hun maximale jaarlijkse stralingsdosis ontvingen (nadat ze tot ‘radiologische werker’ waren benoemd, en dus meer straling mochten ontvangen). Ook is het onduidelijk wat er moet gebeuren met de drab die zich ophoopt op de bodem van het reactorvat: het zijn corrosieproducten. De regering weigert echter een onafhankelijke stralingscontroledienst toezicht te laten houden. De centrale gaat eind juli weer in bedrijf.

Nadat het reactorvat en de warmtewisselaar voor de KSTR in 1971 zijn geleverd, werd de bouw van de reactor, vijf jaar later dan gepland, afgerond. Aangekondigd wordt dat de reactor in mei 1972 voor het eerst met verrijkt uranium zal worden beproefd en voor het eerst kritisch zal worden. De KSTR is een grotere versie van de zgn. nulenergie-reactor die van 1956/57 tot ongeveer 1967 in bedrijf is geweest en in 1977 zal worden ontmanteld.
Pas in september ’72 vraagt de KEMA een Kernenergiewetvergunning aa voor “het in werking stellen of kritisch maken van een suspensie test reactor.“ De aanvraag wordt op 14 december door de gemeente Arnhem gepubliceerd. Er zal dan “op een nog nader in de pers aan te kondigen tijdstip“ een hoorzitting volgen. Zowel de KEMA als de regering zeggen dat een hoorzitting niet meer zal zijn dan een ‘voorlichtingsbijeenkomst’ omdat toestemming voor het inwerking stellen al verscholen zou liggen in de Hinderwet vergunning van 1957.
Volgens minister Langman (EZ) is er tot en met 1972 al 96 miljoen gulden uitgegeven aan ‘het project’ KSTR. f 50 miljoen daarvan is opgebracht door de elektriciteitsbedrijven via een directe heffing op de elektriciteitsrekening. Begin september had de KEMA nog met nadruk verklaard de reactor snel op te starten. Later, veel later, wordt bekend (als bijzin in een boek uit 2000) dat er ergens in die periode (ws. in de tweede week van september 1972), bij een poging om de reactor kritisch te maken, de pen van de schrijver (die de neutronen registreert) met een klap in de hoek slaat. De uitschieter is zo sterk dat de Kernfysische Dienst verbiedt door te gaan: er moeten eerst veranderingen aangebracht worden om een herhaling te voorkomen. En voor een prototype (waar nog steeds sprake van is) zal het hele ontwerp nog weer ingrijpend veranderd moeten worden. Men weet eigenlijk dan al dat daar geen geld voor zal zijn en besluit de proefperiode af te maken (1977) en er daarna mee te stoppen. Over het ongeluk wordt niets naar buiten gebracht, Went verklaart dat er “slechts kinderziektes“ zijn. Het is onduidelijk of naar aanleiding hiervan de vergunning is aangevraagd, maar die aanvraag zal grote consequentie hebben (en toch ook weer niet).

Bij het demonteren van een in de HFR bestraalde capsule in een hot cel (bij het ontkoppen wordt op de verkeerde plaats gezaagd)komt radioactiviteit vrij. De ruimte in het reactorgebouw “zal enige maanden” niet gebruikt kunnen worden, maar, zo deelt RCN mee ”daar de vrijgekomen radioactiviteit zich geheel bevindt binnen de hermetisch gesloten cel is geen besmetting van personeel of gebouw opgetreden.”

Overzicht van de storingen die bekend zijn geworden in de Nederlandse kerncentrales in het afgelopen jaar: In totaal zijn er dat tien, vier in Dodewaard en zes in Borssele. Vanaf 1980 zal er, op verzoek van het parlement, een jaarlijks overzicht komen gemaakt door de Kernfysische Dienst. We staan niet in voor de volledigheid van de door ons uit openbare bronnen samengestelde overzichten tot 1980.