De ministers Terlouw (EZ) en Van Agt (BuZa) delen de Kamer officieel mee dat Australië heeft besloten, dat, als ze een eigen verrijkingsindustrie gaan opzetten, ze kiezen voor de Urenco-technologie. “Bij die keuze hebben economische, technische en commerciële factoren de doorslag gegeven.“ Australië wil haar enorme uraniumvoorraden zelf verrijken en op de wereldmarkt aanbieden. De mogelijke samenwerking met Australië wordt algemeen gezien als de redding voor Urenco. In het overdrachtsdossier aan z’n opvolger, zegt de minister van BuZa, dat een keus van Australië voor een van Urenco’s concurrenten, ‘dodelijk’ zou zijn geweest voor het consortium. Hoewel de woordkeus later een ‘misverstand;’ wordt genoemd, maakt het de wankele positie wel duidelijk: de fabriek in Almelo lijdt nog steeds verlies, wordt wel uitgebreid terwijl de verrijkingsmarkt instort. Anderen zien juist gevaren in de verspreiding van de verrijkingstechnologie. In november 1983 beslist de nieuwe Australische regering dat het onderzoek naar een eigen verrijkingsindustrie definitief stopgezet wordt.
In 2007, als er opnieuw een haalbaarheidsstudie naar een eigen verrijkingsindustrie wordt aangekondigd, blijkt dat dat echter niet is gebeurd; wetenschappers in het nucleaire onderzoekscentrum Lucas Heights hebben besloten “in het lands belang“ door te gaan met onderzoek.
In 1983 wordt wel bekend dat Urenco haar positie op de verrijkingsmarkt heeft vergroot; de omzet in 1982 is ruim verdubbelt en er wordt verwacht dat het bedrijf in de komende jaren uit de rode jaarcijfers komt.

Er is, eindelijk, een (zij het slechte) regeling met Duitsland getroffen met betrekking tot grensoverschrijdende inspraak bij kernenergie-installaties. Minister Winsemius (VROM) deelt mee aan de Kamer dat het mogelijk is voor “lagere overheden, particulieren en organisaties bezwaren (in de Duitse taal) in te dienen bij de vergunningverlenende instanties en deze in principe te kunnen toelichten tijdens een openbare zitting.” Het Comité ‘Burgerinspraak over de grens’ vindt de afspraken “beschamend”: Nederlandse bezwaarschriften moeten de zelfde juridische status krijgen als Duitse. Dat is hiermee (nog steeds) niet het geval. Al sinds eind jaren ’70 wordt vooral door inwoners van Oost-Nederland geijverd voor inspraak over de grens. In 1980 suggereerde minister Ginjaar al dat ze gewoon hun bezwaren kunnen indienen bij de (Duitse) overheid. Dat was echter niet het geval, Nederlanders werden formeel niet toegelaten tot hoorzittingen.

Het uitvoerend comité van De Raad voor Namibië van de Verenigde Naties besluit voor een Nederlands Hof een rechtszaak te beginnen tegen de Nederlandse Staat. Nederland wordt er van verdacht Artikel 1 van het Namibië-decreet te overtreden door uranium uit Namibië te betrekken. Maar er zijn nogal wat bureaucratische en politieke besluiten noodzakelijk voordat het ook daadwerkelijk tot een proces zal komen, maar in september wordt gemeld dat nog “voor het eind van het jaar“ een dergelijk proces wordt begonnen. “We hopen dat het proces tegen Urenco andere landen zal weerhouden van het importeren en verwerken van grondstoffen uit Namibië”, aldus de VN-commissaris voor Namibië. De affaire loopt nu al vanaf eind 1977.

Minister Nijpels tekent verdragen met de buurlanden België en West-Duitsland om de veiligheid van kernreactoren te versterken. Met België gaat het voornamelijk om uitwisseling van informatie (die er tot nu toe niet was). Met West-Duitsland was er al een dergelijk verdrag voor installaties in de grensstreken, nu geldt dat voor installaties in heel het land.